Ukończenie studiów i znalezienie pierwszej pracy w lecznicy albo rozpoczęcie zdobywania specjalizacji w trybie rezydentury w dużej lecznicy jest wyzwaniem. Odpowiedzialność za pacjentów, jaka spoczywa na każdym lekarzu weterynarii (albo innym pracowniku służby zdrowia) może prowadzić do wystąpienia syndromu oszusta: uwierzenia, że nie zasługuje się na to, gdzie się znajduje, i że wszystkiego dokonało się czystym fartem. 

Syndrom oszusta to wzorzec psychologiczny, który występuje głównie o osób, które niedawno ukończyły studia oraz, jak można się tego spodziewać, osób pracujących w wymagającym zawodzie, jakim jest medycyna weterynaryjna. Takie pytania, jak „Czy jestem wystarczająco dobry aby skończyć rezydenturę?”, „Czy sprostam oczekiwaniom, które mi się stawia?” oraz stwierdzenia „Nie jestem tak dobra, jak X albo Y”, „To, że zaszedłem tak daleko to czysty fart – gdy dowiedzą się, że nie staję na wysokości zadania, będę skończony i będę musiał odejść” – to wątpliwości, które mogą nas nachodzić w każdym momencie naszej kariery zawodowej.

Według Uniwersytetu Stanu Arizona „syndrom oszusta jest szeroko rozpowszechniony wśród osób z wyższym wykształceniem – zarówno absolwenci, jak i członkowie kadry dydaktycznej zgłaszają, że często mają do czynienia z tym zjawiskiem” i dotyka on prawie 70% specjalistów w jakimś momencie ich kariery.