Statystyki samobójstw wśród lekarzy weterynarii są wyższe, niż w ogólnej populacji, ale nie bardziej alarmujące niż w innych branżach. Działania zapobiegawcza powinny być podejmowane na poziomie spółki i współpracowników. Wyjaśniamy sygnały ostrzegawcze, które spółka może uwzględnić w ramach prewencji.
„Samobójstwo nie jest nieuniknionym rezultatem doświadczania w życiu bólu czy kryzysu”. Tymi słowami dr. Jeana Brandta, dyrektora ds. inicjatyw prozdrowotnych oraz różnorodności i inkluzywności w AVMA, rozpoczynamy przedstawianie delikatnego tematu, którego jeszcze nie omawialiśmy w ramach HappyVetProject, chociaż również on przyświecał stworzeniu tej platformy: samobójstwom wśród osób zajmujących się medycyną weterynaryjną.
Czy faktycznie statystyki samobójstw są wyższe wśród lekarzy weterynarii?
Dane różnią się w zależności od źródła. Autorzy artykułu „Suicides and deaths of undetermined intent among veterinary professionals from 2003 through 2014 (Samobójstwa i zgodny z nieustalonych przyczyn wśród specjalistów z branży weterynarii w latach 2003–2014)” stwierdzają, że wśród lekarzy weterynarii występuje wyższe ryzyko samobójstwa niż w całości populacji, zarówno w Stanach Zjednoczonych jak i poza nimi.
Jednak podczas dyskusji na temat zapobiegania samobójstwom zorganizowanej przez AVMA w 2021 r. dr n. med. Christine Yu Moutier, Dyrektor ds. medycznych AFSP, największej organizacji zajmującej się zapobieganiem samobójstw w Stanach Zjednoczonych stwierdziła, że te twierdzenia nie są zgodne z prawdą.
Statystyki samobójstw wśród lekarzy weterynarii są wyższe, niż w reszcie populacji, ale są oni na 15. miejscu, za innymi branżami.
Przyznaje ona, że statystyki samobójstw wśród lekarzy weterynarii są wyższe, niż wśród ogółu populacji, ale w pewnych branżach są one jeszcze wyższe. Według jej słów branża weterynaryjna zajmowała 15. miejsce w przeprowadzonym w 2020 r. raporcie Amerykańskich Centrów Kontroli i Prewencji Chorób.
Czynniki mogące przyczyniać się do samobójstw wśród lekarzy weterynarii
Zmęczenie współczuciem, zespół wypalenia, długie godziny pracy (często samotnej), oczekiwania klientów, łatwy dostęp do produktów do eutanazji i częsty aktywny kontakt ze śmiercią jako sposobem wyzwolenia od cierpienia to czynniki które sprawiają, że branża weterynaryjna jest bardziej narażona na myśli samobójcze, niż inne branże ochrony zdrowia.
Przewlekły stres, zmęczenie współczuciem albo zespół wypalenia mogą powodować, że lekarz weterynarii osiągnie punkt, z którego nie ma odwrotu.
Samobójstwo nie ma jednej przyczyny, chociaż niektóre przypadki wydają się wywołane negatywną recenzją w mediach społecznościowych albo kłótnią z klientem. Muszą jednak występować również inne czynniki, aby dana osoba realnie brała pod uwagę odebranie sobie życia.
Cechy osobowości takie jak perfekcjonizm, niezdolność do przyznania się do błędu, przesadne poczucie odpowiedzialności, trudności w znajdowaniu czasu dla siebie czy proszeniu o pomoc często łączą się z zawodowymi czynnikami ryzyka.
Zapobieganie samobójstwom w branży weterynaryjnej: Co może zrobić firma?
W zapobieganie samobójstwom powinni angażować się wszyscy, zarówno pracownicy jak i kierownictwo. Należy zapewnić bezpieczne i wspierające środowisko, przypominając ludziom, że wspólnie jesteśmy silniejsi, że możemy ze sobą rozmawiać bez zahamowań, że trzeba realnie dbać o zdrowie psychiczne i że istnieje pomoc dla osób, które jej potrzebują – zasoby w tym zakresie powinna zapewnić firma.
Pracodawca ma za zadanie stworzyć środowisko sprzyjające rozmowom o zdrowiu psychicznym oraz dbające o nie.
Na poziomie spółki najlepsze praktyki zapobiegania samobójstwom wśród lekarzy weterynarii obejmują:
- zwiększenie wsparcia finansowego,
- ustalenie rozsądnych godzin pracy,
- tworzenie bezpiecznego środowiska, o ścisłych zasadach rozliczania wykorzystania leków do eutanazji,
- ułatwianie dostępu do opieki psychicznej, w tym psychologa,
- uczenie umiejętności radzenia sobie z problemami i rozwiązywania ich,
- zachęcanie do przekazywania informacji mogących pomóc we wskazaniu osób zagrożonych,
- systematycznie wykorzystywanie narzędzi przesiewowych dotyczących problemów psychicznych – badanie pracowników z wykorzystaniem np. testu wypalenia zawodowego Burnout Assessment Tool czy testu zmęczenia współczuciem Compassion Fatigue Test oraz
- pomoc w organizacji sesji terapeutycznych zarówno dla lekarzy weterynarii jak i asystentów, jeśli wśród personelu miał miejsce przypadek samobójstwa albo próby samobójczej. Ważne jest uwzględnienie obciążenia pracowników recepcji, ponieważ to oni prawdopodobnie będą musieli odpowiadać na pytania klientów, i to przez bardzo długi czas.
Jak rozpoznawać skłonności samobójcze wśród współpracowników i jak rozmawiać
Wbrew powszechnym przekonaniom rozmowa o samobójstwie nie oznacza zagrożenia śmiercią danej osoby, a pytanie o to nie wzmaga tendencji samobójczych. Przeciwnie, danie współpracownikowi możliwości omówienia jego odczuć może ograniczyć ryzyko realizacji myśli samobójczych.
Rozmowa o samobójstwie nie zachęci nikogo do podejmowania autodestrukcyjnych zachowań.
Nie zawsze możesz zdawać sobie sprawę, że kolega z pracy myśli o samobójstwie, ale poniższe sygnały mogą pomóc w stwierdzeniu, że może tak być.
- Mówienie o samobójstwie. Na przykład stwierdzenia takie jak „wolałbym umrzeć” albo „wolałabym się nie urodzić”.
- Kradzież z kliniki barbituranów czy opioidów do wstrzykiwania.
- Dążenie do spędzania czasu w samotności i wycofanie się z aktywności społecznych.
- Zainteresowanie śmiercią, umieraniem czy przemocą.
- Poczucie całkowitej beznadziei czy bezradności wobec konkretnej sytuacji.
- Zmiany w typowych, rutynowych zachowaniach, np. zmiany dotyczące spożywania posiłków czy snu.
- Ryzykowne zachowania albo nastroje autodestrukcyjne, np. używanie narkotyków i alkoholu czy ryzykowna jazda samochodem.
- Rozdawanie swoich rzeczy czy „porządkowanie spraw” bez logicznej przyczyny ku temu.
- Żegnanie się z ludźmi tak, jakby miało się ich już nie zobaczyć.
- Występowania zmian osobowości czy dużego niepokoju albo rozdrażnienia. Wahania nastroju. Przechodzenie od euforii do poczucia przygnębienia.
Jeśli podejrzewasz, że współpracownik albo ktoś Ci bliski jest zagrożony samobójstwem, poniższe instytucje niosące pomoc w sytuacji zagrożenia samobójstwem udzielą Ci wskazówek co do tego, jak najlepiej porozmawiać i oferują telefony zaufania dla osób zagrożonych.
TELEFONY ZAUFANIA DLA OSÓB ZAGROŻONYCH SAMOBÓJSTWEM
POLSKA
- 112 – służby ratownicze
- Olsztynski Telefon Zaufania 'Anonimowy Przyjaciel 89 19288 albo 89 527 00 00.
Bibliografia
- Witte, T. K., Spitzer, E. G., Edwards, N., Fowler, K. A., & Nett, R. J. (2019). Suicides and deaths of undetermined intent among veterinary professionals from 2003 through 2014, Journal of the American Veterinary Medical Association, 255(5), 595-608. Pozyskano 13 czerwca 2022 r. z https://avmajournals.avma.org/view/journals/javma/255/5/javma.255.5.595.xm
- Education, communication are important strategies to prevent suicide among veterinarians. JAVMAnews. 1 listopada 2021 r. https://www.avma.org/javma-news/2021-11-01/education-communication-are-important-strategies-prevent-suicide-among
- Suicide: What to do when someone is suicidal. Mayo Clinic. https://www.mayoclinic.org/diseases-conditions/suicide/in-depth/suicide/art-20044707
